İnsan anlaşılmayı arzular ve içinden geçenleri bir yere yazar. Bu mecra belki kimsenin okumayacağı bir blogtur, belki birisinin bir gün okuma ihtimali olan bir blog. Belki de sadece keşfedilme olasılığının verdiği haz için yazar insan. Artık işine yaramayan bir defterden kopardığı bir sayfaya yazar. Onu diğer eski yazılarıyla birlikte bir poşet dosyaya koymak ve yıllarca bir kutuda unutmak üzere yazar. Belki o kutuyu zamanın dokunamadığı bir hafızası olarak görüyordur, belki birisi bir gün ilgilenir diye umuyordur. Belki de fikirlerini karanlık bir kartonda saklamak ıssız iç dünyasının maddeleşmiş bir yansımasıdır. Belki tüm bu yazdıklarına gelecekte bir gün bakıp kendi kendini anlaması ona yetecektir. Ama yetmekten daha güzeliyse onu anlayacak birisine denk gelmesidir.

Hugh Laurie. Karizma, ses, oyunculuk...

Eskiden can yakan şarkıların artık aynı etkiye sahip olmaması zamanın güzel bir ilaç olduğu tezini doğruluyor galiba. Zaman her ne kadar iyi gelse de, acılar alışkanlık halini almışsa ufaktan bir mazoşist eğilim görülebiliyor. Bir zamanlar unutamadığı için üzülürken artık yitirdiği için üzülüyor melancholy man.

Just one look at you
And I know it's gonna be
A lovely day
A lovely day

Tüyler diken diken

"I'm going to kill you. But I need to decide how far I'm going to go. How many my own rules I'm willing to break to get it done."

I'm a melancholy man, that's what I am,
All the world surrounds me, and my feet are on the ground.
I'm a very lonely man, doing what I can,
All the world astounds me and I think I understand
That we're going to keep growing, wait and see.